۴ نتیجه برای ماهی کوی
مرتضی بهره مند، احسان کامرانی، قاسم رشیدیان، آسیه سلیمانی راد،
دوره ۶، شماره ۲ - ( ۷-۱۳۹۵ )
چکیده
این تحقیق به منظور بررسی اثرات پریبیوتیک ایمونوژن بر رشد جبرانی بچه‌ماهیان کوی (Cyprinus carpio var. Koi) بعد از یک هفته گرسنگی انجام شد. به این منظور از ۳۰۰ عدد بچه ماهی با میانگین وزن ۱۲/۰±۶۰/۳ گرم استفاده شد. آزمایش شامل ۳ تیمار بود، گروه شاهد هیچ دوره گرسنگی را تجربه نکرد و در تمام طول تحقیق (۶۰ روز) با غذای فاقد پریبیوتیک تغذیه شد (تیمار C) و تیمار دوم (G۱) و سوم (G۲) که هر دو مدت یک هفته گرسنگی را تجربه کردند. اما تیمار دوم بعد از گرسنگی با غذای حاوی ۲ گرم پریبیوتیک ایمونوژن در هر کیلوگرم جیره تغذیه شد. نتایج حاصل نشان داد که بیشترین افزایش وزن و نرخ رشد ویژه، پس از گروه شاهد به G۱ تعلق داشت. کمترین ضریب تبدیل غذایی نیز به تیمار شاهد تعلق داشت. در تعداد گلبول‌های قرمز بین سه تیمار اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد (۰۵/۰P>). بیشترین میزان هموگلوبین و هماتوکریت در گروه شاهد و بیشترین تعداد گلبول سفید در G۱ مشاهده شد. کمترین میزان نوتروفیل و بیشترین میزان لنفوسیت در G۱ مشاهده شد. بر اساس نتایج حاصل اگرچه افزودن ۲ گرم پریبیوتیک ایمونوژن در هر کیلوگرم جیره نتوانست میزان رشد در بچه‌ماهیان را به اندازه گروه شاهد افزایش دهد، اما در مقایسه با گروه سوم که غذای فاقد پریبیوتیک را بعد از دوره گرسنگی دریافت کرده بود، توانست نتایج مطلوب‌تری را در زمینه رشد حاصل کند، به ویژه اینکه از نظر افزایش میزان ایمنی بدن، بهترین نتیجه در تیمار دوم مشاهده شد.
مرتضی بهره مند، آسیه سلیمانی راد،
دوره ۶، شماره ۴ - ( ۳-۱۳۹۶ )
چکیده
به‌منظور تعیین تراکم ذخیره‌سازی بهینه در پرورش ماهی کوی (Cyprinus carpio var. Koi)، تعداد ۲۴۰۰ قطعه بچه‌ماهی (۱۱/۰±۲۸/۱ گرم) در پنج تیمار (۵۰، ۱۰۰، ۱۵۰، ۲۰۰ و ۳۰۰ قطعه در مترمکعب) به مدت ۱۱ هفته، پرورش داده شده، عملکرد رشد، بقاء، تغذیه و پارامترهای خونی آن‌ها ارزیابی شد. بین سه تیمار اول، از لحاظ افزایش وزن، ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، تلفات و پارامترهای خونی، تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (۰۵/۰p>). کمترین میزان وزن به دست آمده و بالاترین میزان تلفات در تیمارهای ۵ و ۴ مشاهده شد. بین تیمارها از نظر تعداد گلبول قرمز و سفید، هموگلوبین، هماتوکریت و پروتئین کل اختلاف معنی‌دار مشاهده نشد (۰۵/۰p>). بالاترین میزان ایمونوگلوبولین، هورمون کورتیزول و گلوکز، در تیمار ۵ و ۴ مشاهده شد (۰۵/۰p<). با افزایش میزان تراکم از ۵۰ به ۳۰۰ قطعه در مترمکعب، در میزان لنفوسیت، کاهش و در میزان نوتروفیل، افزایش مشاهده شد. بالاترین میزان هورمون کورتیزول (۴۷/۱±۹۷/۱۷۳ نانوگرم در میلی‌لیتر)، متعلق به تیمار ۵ بود که در روز ۷ مشاهده شد. بر‌اساس نتایج به دست آمده، افزایش تراکم به بیش از ۱۵۰ قطعه در مترمکعب، منجر به کاهش رشد و بروز شرایط استرس‌زا در ماهی کوی می‌شود. بنابراین بهترین تراکم ذخیره‌سازی در این آزمایش، ۱۵۰ قطعه ماهی در مترمکعب محاسبه شد.
خداداد پیرعلی خیرآبادی، امیر دهقانی سامانی، خلیل زارع، مهدی رئیسی،
دوره ۸، شماره ۱ - ( ۴-۱۳۹۷ )
چکیده
پرورش ماهیان آکواریومی با اهداف اقتصادی و یا تزیینی صورت می‌گیرد. پرورش ماهیان آکواریومی با مشکلاتی نظیر بیماری‌های انگلی همراه است. از این رو هدف از بررسی حاضر تشخیص انگل‌های خارجی در بافت‌های آبشش و پوست برخی ماهیان آکواریومی شامل گونه‌های آنجل (Pterophyllum scalar)، فلاور (Synspilus vieja)، بارب (Systonus tetrazona) و کوی (Cyprinus carpio) می‌باشد. تعداد ۱۲۰ قطعه ماهی به¬صورت تصادفی از مراکز فروش و تکثیر ماهی شهرستان شهرکرد به صورت زنده و انفرادی برای وجود انگل‌های خارجی مورد مطالعه قرار گرفتند. در مجموع ۶۶ قطعه از ۱۲۰ قطعه ماهی بررسی شده معادل ۵۵ درصد دارای آلودگی انگلی بودند. انگل¬های جدا شده شامل تریکودینا پدیکولوس (Tricodina pediculus) و اکتیوفتیریوس مولتی فیلیس (Ichthyophthrius multifilis) از تک¬یاخته¬ها و داکتیلوژیروس و چیلودونلا از ترماتود¬های مونوژن بودند. بیشترین میزان آلودگی در ماهی کوی به میزان ۶/۸۶ درصد و کمترین آلودگی در ماهی فلاور به میزان ۳/۳۳ درصد مشاهده گردید. نتایج این مطالعه آلودگی انگلی به میزان قابل توجهی را در ماهیان آکواریومی این منطقه نشان می¬دهد.
مرتضی بهره مند، فاطمه مقدس، صدرا محمودی، علیرضا رادخواه، آسیه سلیمانی راد،
دوره ۹، شماره ۲ - ( ۷-۱۳۹۸ )
چکیده
به منظور تعیین بهترین تعداد دفعات غذادهی روزانه در پرورش ماهی کوی (Cyprinus carpio var. Koi)، تعداد ۵۴۰ قطعه بچه‌ماهی در شش تیمار (۱، ۲، ۳، ۴، ۵ و ۶ بار غذادهی در روز) به مدت ۷۵ روز، پرورش داده شد تا عملکرد رشد، تغذیه، بقا و ترکیبات لاشه آن‌ها ارزیابی گردد. بر اساس نتایج حاصل، تمامی پارامترهای مختلف مربوط به عملکرد رشد، تغذیه و بقا تحت تأثیر تعداد دفعات غذادهی قرار دارند. بالاترین و پایین‌تربن میزان وزن، طول، درصد افزایش وزن بدن و نرخ رشد ویژه به‌دست آمده به ترتیب به تیمارهای ۵ و ۱ تعلق داشت (۰۵/۰p<). پایین‌ترین و بالاترین میزان ضریب تبدیل غذایی، به ترتیب در تیمارهای ۵ و ۱ ثبت شد (۰۵/۰p<). تنها در تیمارهای ۱ و ۲ تلفات مشاهده شد. بالاترین و پایین‌ترین میزان پروتئین خام لاشه، به ترتیب به تیمارهای ۵ و ۱ تعلق داشت (۰۵/۰p<). اندازه‌گیری شاخص طول نسبی روده در تیمارهای مختلف نشان داد که با افزایش تعداد دفعات غذادهی روزانه، طول نسبی روده کاهش می‌یابد، هرچند این کاهش معنی‌دار نبود. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد که با افزایش غذادهی تا ۵ بار در روز، تمامی پارامترهای مربوط به عملکرد رشد، تغذیه، بقا و ترکیب لاشه در این ماهی، بهبود می‌یابند. بنابراین، پیشنهاد می‌شود حداقل تعداد دفعات غذادهی در بچه ماهیان کوی، در این دامنه وزنی، ۵ بار در روز باشد.
